Oplevering vogelhuisje kunstwerk. Strijd met de clematis. Kantjes steken. Het betere rilwerk. Planten van struiken en bomen. Vermaak voor 35 deelnemers.
30 januari 2021 is de dag. Het is de laatste zaterdag van de maand. Het tintelt. Lekker weer om buiten te werken. Wat is er anders dan anders. Er waart een virus rond en wij zijn in lock down. Dus afstand houden en niet knuffelen. Met die restrictie hebben wij toch weer een geweldige ochtend met elkaar. Er worden kantjes gestoken en er wordt geveegd en geschept. Er wordt clematis getrokken, geknipt en gestoken. Er wordt geplant. Er wordt gerild. En er wordt vandaag de laatste hand gelegd aan het bijzondere plek vogelhuisjes kunstwerk.
Elly en Thom zijn in de Kimwierde bezig. De hoekborders krijgen een winterknuffel. Bram en ik halen het benodigde gereedschap op.
Bij de aftrap is er het besluit om de kerstboom nog een maandje te laten staan. Er klinkt een applaus omdat het de eerste WWO is in ons jubileum jaar. Velen van het eerste zelfbeheer uur zijn 10 jaar later ,en 10 jaar ouder ,nog steeds van de partij. Er waait een guur windje .
” Die vent blijft lullen, kom wij gaan ook in de luwte staan”. Eindelijk klinkt het;” aan de slag, bakken maar.”
Het grootste deel van de groep trekt het bos in. Daar treft men een ware clematis kwekerij. Lianen uit bomen trekken en met wortel en al uitspitten is het devies. “Kom, eerst tien diepe kniebuigingen als warming up”, zegt Diana.
“Wat zeg je Diana”, piept het oor”.
“Ik versta je niet”.
Wouter lust er wel pap van en gaat ook los op de lianen.
“Pas je een beetje op”, zegt Nanette. En op het moment dat Wouter natuurlijk zegt,
Ook Liesbeth, Karin, Eline, Winnifred, Nanette, Leida, Yvonne, Henk, Levien , Eline, Marlies,
Lex
en Marrie hebben lol aan de lianen. Na afloop krijg ik nog een bericht van Carol en Yvonne.
Carol; ‘Ik vond nog een nieuwe term Bosbaden! Je onderdompelen in de natuur. Dus de volgende keer dat we buiten bezig zijn dan zijn we aan het bosbaden. Heel gezond, phytonciden snuiven en je immuunsysteem verhogen. Zelf ben ik niet zo’n fan van hogere zwevelarij maar dat buiten zijn ontstresst ,dat lijkt me een waarheid als een koe.”
Yvonne; “Vanochtend heerlijk gewerkt samen met Levien
(Henk mocht er later ook bij) en de clematissen eruit getrokken, opeens een “schreeuw” er is wat op mijn hoofd gevallen, ik kijken, er zat een bultje met wat bloed. Het bleef pijn doen dus ik weer onder dat bos haar kijken en voelen en het was een korstje geworden dus het viel wel mee. Ik heb geloof ik 3 keer gekeken omdat het gevoelig bleef maar wel gelachen hoor eerlijk is eerlijk het was maar een klein “wond”. Maar hij bleef hoofdpijn voelen en dat klopte want dat bloedwondje van mij ,dat was een scherpe naald. Door zijn vrouw met een pincet eruit gehaald, maar ja: die ga je ook niet meenemen als je clematissen ga uitroeien! Hij kwam de naald op de fiets tussen een ogen afhaalpad trots laten zien. Je ziet er kan van alles en nog wat gebeuren in het bos, de clematissen eruit de naald erin. Zo een 1ste scherpe WWO ochtend gehad.”
De gaten die zijn ontstaan door de velling van de zieke essen worden opgevuld met plantgoed. Peren en struikvormers als liguster, egelantier, boerenjasmijn gaan de grond in. Bram, Tim, Ine, Marrie en ik zijn er zoet mee.
Tim en Bram hebben het snel gezien. Zij gaan op ontdekkingstocht. Met als finale de uitzicht toren met nog meer Webertjes.
Bram zorgt voor vuurwerk als hij de kantensnijder aan probeert te trekken.
Ine, Jos en Chris lopen in zijn kielzog met schoffel, schep en kruiwagen en zorgen voor een mooi samenspel. Natuurlijk wil de avontuurlijke Jos het ook een keer proberen.
Dat zie je zo, die drie zijn iets van plan.
Johan sleurt de ril liefhebbers Paula en Carol met zich mee.
Elders zijn André en Ad bezig.
Vandaag is de “finisching touch” van het vogelhuisjes kunstwerk op de plek. Al vroeg hebben Regien, Rob, Mike en Ruud de steiger opgebouwd voor het monteren van de laatste 40 huisjes. “Joehoe” roept Regien richting het sorteercentrum,” komt er nog wat van?’”
Eindelijk , daar gaan ze , de laatste huisjes.
Rob bewaakt langsfietsende passanten tegen vallende huisjes. En bitjes.
“Ik ben wel tevreden”, zegt Mike na afloop. “Zullen wij er nog een gaan bouwen”. “Waar had je gedacht”, zegt Ruud, die niet achter wil blijven.” Nou bij het echopunt op het plankier”. “Wat zeg je nu?” “Nou ga hier eens staan en zeg eens eeeeh.” “Hoor je het? “”Neen.”” Schuif is op, en zeg nog eens eeeeeeh”. “Hoor je het niet?”. Ruud durft niet te zeggen dat zijn sonar stagneert. Maar er is wel een besluit. Er komt nog een huisjes project. Aan een van de twee bomen van het plankier.
Geef een reactie